पायल... :)

काल विम्याच्या काही कामानिमित्त एकाला भेटण्याकरता मुंबैला गेलो होतो. ठरल्याप्रमाणे आम्ही बोरीबंदर स्थानकाबाहेरच भेटलो. विम्यासंबंधी बोलणी केली. त्याच्याकडून त्याच्या विमा-हप्त्याचा धनादेश घेतला.

त्याच्यासोबत एक कुणीतरी लै भारी बाई होती. छान रसरशीत, गोरीगोमटी. अर्थात, ती त्याची बायको नव्हती कारण त्याच्या बायकोला मी ओळखतो. आता ही बया कोण याच्याशी मला काय देणंघेणं? असेल त्याची मैत्रिण वगैरे किंवा हापिसातली असेल कुणी..!

पण बाई खरंच छान होती. बिनबाह्यांचा डिरेस घातलेली. तिचे सुंदर गोरेपान दंड.. व्वा..!

"come Tatyaa, पावभाजी खाऊया.." तो म्हणाला.

आम्ही जवळच्याच शिवाला हाटेलात गेलो. त्याने पावभाजी ऑर्डर केली..

"पा, What about you? Jain, khaDa or cheej?"

हा प्रश्न त्या बाईला होता..

पा? हा या बाईला पा का म्हणतो? मल कळेचना..!

"तात्या, तुला काय रे? कुठली पावभाजी? पावभाजी चालेल ना? की दुसरं काही मागवू?"

"नको रे, मी फक्त चहा घेईन.."

"अरे लेका उगाच भाव नको खाऊस. त्यापेक्षा पावभाजी खा.. "

असं म्हणून तो मनमुराद हसला..

"बरं, मागव एक पावभाजी. साधीच मागव..". (मी साला भिकारचोट. कशाला उगाच चीज वगैरे नखरे करायचे? आणि तसंही मला जरा त्यांच्या कंपनीमध्ये अवघडल्यासारखंच वाटत होतं. ती हायफाय बया, तोही हायफाय. मी आपला साधा दाढी वाढलेला गरीब विमा एजंट!)

"You know Pa, right now we are having the great Marathi writer with us.."

मी दचकून श्री ना पेंडसे, पुलं, जयवत दळवी वगैरे आजुबाजूला कुठे बसले आहेत का हे पाहिलं..!

"Meet my dear friend Tatyaa. तात्या ही माझी बॉस पायल ओबेरॉय..!"

बापरे. ओबेरॉय ह्या आडनावालाच मी घाबरतो. छ्या, साला काही काही नुसती नावंही चामारी जाम श्रीमंत असतात. ओबेरॉय नावाचा माणूस किंवा बाई म्हणजे हायफायच असणार. पटकन पाहुणे आलेत म्हणून चहा टाकायचा आहे आणि ऐन वेळेस साखर संपली आहे म्हणून कधी कुठल्या ओबेरॉय वहिनी थोडी साखर आणण्याकरता शेजार्‍याची बेल वाजवत आहेत असं चित्रं तुम्हाला कधीच दिसणार नाही..!

"Ohh..hi Tatyaa.. nice to meet you. The gr8 Marathi writer.. wow..!"

पायलने माझ्याशी हात मिळवत म्हटलं. माझ्या हाताला लोण्यात माखलेल्या पावाचं लोणी होतं म्हणून पटकन डावा हात पुढे केला. मग परत ओशाळून लोण्याच्या उजव्या हातानेच हात मिळवला. साला, बाईच्या त्या गोर्‍या पारदर्शी सौंदर्यापुढे पारच भांबावून गेलो होतो मी..!

छ्या! काय लोभसवाणी बाई होती हो. अगदी निष्पाप मनाने मनमुराद कौतुकाने बोलली माझ्याशी..!

"So you write for Marathi films.. wow..!"

च्यायला झालं होतं असं की ही ओबेरॉय बया विंग्रजीशिवाय दुसरं काहीच बोलत नव्हती. आणि आम्ही सायबाच्या भाषेत थोडे कच्चे..!

"No, but you know Pa, he will make miracles if he writes for Marathi films..!"

आमच्या दोस्ताला मात्र माझं खरंच कौतुक होतं. जरा जास्तच होतं, पण मनापासून होतं हो..!

अखेर आमची पावभाजी खाऊन झाली. वर ज्यूसही झाला आणि आम्ही हाटेलाच्या बाहेर पडलो..

Anyways Payal, nice to meet you, Where u stay?

असं मी त्या बाईला विचारणार होतो. पण तो प्रश्न मी आतल्या आतच गिळला. चामारी एकतर आपली त्या बाईशी ओळख नाही. तिला डायरेक्ट पायल असं कसं म्हणणार? बरं, पायल जी वगैरे प्रकार मला आवडत नाहीत, बरं, मी तिला परस्पर पा असंही म्हणू शकत नाही.. सगळीच पंचाईत तिच्यायला..!

बरं, "चला तुम्ही कुर्ल्याला बैलबाजाराच्या जवळ राहता ना? मी ठाण्यालाच चाललो आहे, कुर्ल्यापर्यंत एकत्रच लोकलने जाऊ.." असंही म्हणायची शक्यता नाही. कारण ओबेरॉय नावाची माणसं भांडूप, कुर्ला, परळ, लालबाग अशा ठिकाणी रहात नाहीत..!

छ्या..!

तेवढ्यात आलीच एक सुंदर काळ्या रंगाची ऐसपैस आलीशान गाडी. तिचीच गाडी होती ती. ती बया आमच्या दोस्ताला महालक्षुमीला सोडून पुढे खार वेस्टला जायची होती. मग बरोबर, चामारी ओबेरॉय नावाची माणसं अशाच ठिकाणी राहायची. आणि मी लेकाचा मध्यरेल्वेवरचा कनिष्ठ मध्यमवर्गीय, तिला कुर्ल्याच्या बैलबाजारात घेऊन चाललो होतो..!

जाताना पुन्हा एकदा पा ने माझ्याशी हात मिळवला आणि विलक्षण गोड आणि मधाळ हसली. या वेळेस मात्र माझे हात स्वच्छ होते..!:)

ती दोघेही मला बाय बाय करून निघून गेली आणि मला जरा हायसं वाटल. चामारी बनारसी भोला पान खाऊन भर रस्त्यातच पचाक करून एक भक्कम पिंक टाकली तेव्हा जरा कुठे बरं वाटलं..!

पुन्हा बोरीबंदरला आलो आनि मग दी ग्रेट मराठी रायटर ठाण्याला जाणार्‍या लोकलची वाट पाहू लागले..!

आपला,
तात्या ओबेरॉय..

छ्य्या..! 'तात्या ओबेरॉय' हे नाव कायच्या कायच वाटतं..

तुमचा,
तात्या..

हेच आपलं बरं आहे..