श्रीकला..

वरळी सीफेसवरची एक संध्याकाळ. मी आणि श्रीकला बसलो होतो एकमेकांना लगटून. त्या दिवशी भरतीचा जोर जरा जास्तच होता. लाटांचे छान तुषार उडत होते अंगावर..

तुळू मातृभाषा असलेली श्रीकला. काळीसावळी, परंतु जबरदस्त उभार बांध्याची. एकदा तहानलेली अशी आली होती आमच्या बारच्या दाराबाहेर. 

"साब, पानी पिलाव ना.."

मी पोर्‍याला सांगून, दोन बर्फाचे खडे टाकून थंडगार पाण्याचा गिल्लास बाहेर तिच्याकडे पाठवला. पाहताच क्षणी प्रेमात पडलो होतो तिच्या. विलक्षण बोलके डोळे..!

वास्तविक ती पाणी पिऊन लगेच गेलीसुद्धा असती. परंतु मीच विलक्षण खेचला गेलो होतो तिच्याकडे..

"अंदर आओ, थोडा चाय पी के जाव. रौशनीआपा, नसीमआपा और फैझानाआपा के पास आती हो ना सामान बेचने?"

श्रीकला बारमध्ये आली. मी तिच्याकरता पेश्शल पानीकम चाय मागवला..

चूतमारीचा मन्सूर माझ्याकडे पाहून छद्मीपणे हासला होता. मन्सूर हा माझ्यासकट तिकडच्या सर्व आपांचा आणि वेश्यांचा हरकाम्या. साला वेश्यांच्या पाठीला साबण चोळणारा तुंग्रुस..! चांगलाच तैयार गडी होता. रांडेचा तात्या श्रीकलामध्ये विरघळला आहे हे चाणाक्ष मन्सूरने क्षणात ताडलं असावं..! :)

मन्सूर काय, चरसी डबलढक्कन काय.. तिकडच्या विलक्षणच वल्ली ह्या.. एकदा लिहिणार आहे त्यांच्यावरही..! चरसी डबल ढक्कनला तर मीच मुंबै मर्कन्टाईल बँकेचा डेली कलेक्शन एजंट बनवला होता. मन्सूरला एकदा बच्चूच्या वाडीतले कबाब खायला नेला होता.. :)

असो..

फोरासरोडवरच्या तमाम वेश्यांकरता पिना, पावडरी, भडक लिप्स्टिका आणि अजून कोणकोणती चेहेरा रंगवण्याची द्रव्य असं सगळं विकायचं काम श्रीकला करायची. तिच्या हातामध्ये एक मोठी रबरी पिशवी असे. त्यात हा सगळा माल भरलेला असे. कामाठीपुर्‍यामधल्या त्या त्या इमारतीत जाऊन तेथील वेश्यांना हे रंगरंगोटीचं साहित्य विकणारी सेल्सगर्ल होती श्रीकला. तिथून जवळच नागपाड्याला राहायची.

सालं तरूण वय होतं तेव्हा. श्रीकलाही चामारी मुसमुसलेलीच होती. खेचलेच गेलो आम्ही एकमेकांकडे...!

आठवड्यातून दोन-तीन फेर्‍या तरी श्रीकला मारायची त्या बाजारात. पण पाणी प्यायला म्हणून मुद्दामून माझ्या बारमध्ये यायची. साला निसर्ग कोणालाच सोडत नाय..!

आणि यामागे केवळ शारिरिक वासना होती असं मुळीच नाही. मला त्या मुलीला खूप समजून घ्यावसं वाटत होतं आणि तिलाही तिच्या मनातलं खूप काही सांगायला कुणातरी हवं होतं. शारिरिक वासना हा तर एन्ड गेम झाला. पाणी पडलं की गेम ओव्हर..! आणि मी तर त्या बाजारात सतत शारिरिक वासनेचेच धिंडवडे पाहात होतो. छ्या..! मनाची भूक त्यापेक्षा कायच्या काय मोठी असते भिडू..! शारिरिक वासना.. माय फूट..! 

आणि एके दिवशी जमलं आमचं. मी हिंमत करून भिडलो तिला. 

"कल शाम को घुमने जाएंगे? ताडदेव के सरदार के पास पावभाजी खाएंगे..हाजिअली ज्यूस सेंटर पे ज्यूस पिएंगे.. बाद मे वरली सी फेस जाएंगे. चलेगी..?"

एकदोन आढेवेढे घेऊन श्रीकला "हो" म्हणाली. ती "हो" म्हणणारच होती..!

तिचे आईवडील तिकडे उडुपीजवळच्या एका गावातले. ती नागपाड्याला तिच्या मामाकडे राहायची. मामा कुणा एका शेट्टीच्या हॉटेलात वेटर. श्रीकला आठ नऊ बुकं शिकलेली होती. विंग्रजीपण थोडं थोडं यायचं तिला.. 

कधी नव्हे ते मुंबईत छान गार वार सुटलं होतं. वरळीसीफेसवर बसल्या बसल्या श्रीकला मला हे सगळं सांगत होती.

त्यानंतरही आम्ही एकदोनदा भेटलो असू. पण त्यानंतर सम-हाऊ मी तिला टाळू लागलो मुद्दामून. तिला एखाद्या लॉजवर न्यायचं पाप आलं होतं माझ्या मनात. तीही नक्की आली असती. वय सालं वेडं असतं..! पण आपण पडलो खुशालचेंडू. लग्न तर करायचं नव्हतं..! 

पण कुठेतरी श्रीकलाचा माझ्यावरचा विश्वास मध्ये आडवा आला. कुठेतरी भटाच्या घरातले संस्कार आडवे आले आणि मी तिला भेटायचं टाळू लागलो. तिला नुसतीच एखाद्या लॉजवर नेऊन मजा मारायची, नासवायची आणि मग सोडून द्यायची ही कल्पना पचत नव्हती मला..!

आणि मी एकेदिवशी तिला हे सगळं ओपनली सांगितलं आणि आपणहून बाजूला झालो..!

पण पोरगी क्लास होती. मनात भरली होती माझ्या..!

खूप वर्ष झाली या गोष्टीला..

रौशनीआपा, नसीमआपा, मन्सूर, डबलढक्कन आणि श्रीकला.. या सगळ्यांची याद मात्र नेहमी येते...!

भन्नाट मुंबै आणि मुंबैची भन्नाट एक काळोखी दुनिया..!

-- तात्या अभ्यंकर.