कधी वाटतं..

कधी वाटतं..

नाशिकला तात्यासाहेब शिरवाडकरांच्या
घरी भरणा-या सामान्य लोकांच्या दरबारात सामिल व्हावं..

तर कधी वाटतं...

भाई आणि सुनिताबाईंच्या सोबत एखादी
संध्याकाळ घालवावी...त्यांच्याकडून कविता ऐकाव्या..

कधी वाटतं..

बाबूजींच्या पायाशी बसून
'झाला महार पंढरीनाथ..' किंवा
'निजरुप दाखवा हो..' असं काहितरी शिकावं..

तर कधी वाटतं..

थेट उठून पेडररोडला दीदीच्या घरी जावं..
आणि तिच्या पायांना मिठी मारावी..

कधी वाटतं...

हळूच, पावलांचा आवाज न करता
कलाश्री बंगल्यात शिरावं...
आतून भन्नाट जुळलेल्या निषादाच्या
तानपु-यांच्यात अण्णांनी सुरू केलेला
पुरिया कानी पडावा..

वाटलंच तर हळूच हिंमत करून आत जाऊन
चुपचाप ऐकत बसावं..

नाहीच जर हिंमत झाली..

तर कलाश्रीच्या अंगणातली
थोडी माती कपाळावर अबीरबुक्क्यासारखी लावावी
आणि माघारी फिरावं...!

-- तात्या.