संगीतक्षेत्रातले भीमण्णा, बाबूजी, पंचमदा आणि सिनेक्षेत्रातले दादामुनी, प्राणसाहेब, हृषिदा, ओमप्रकाश, उत्पल दत्त, हंगलसाहेब यांचं जाणं मी कधी पचवूच शकलो नाही.. रोज ही कुणी ना कुणी मंडळी माझ्यासोबत असतात..माझी छान सोबत करतात..!
प्राणसाहेब जायच्या फक्त एक महिना आधी मी एक पोस्ट लिहिली होती.. आज प्राणसाहेबांची खूप आठवण येते आहे म्हणून ती पोस्ट पुनर्प्रकाशित करत आहे..आदल्या दिवशीच मी प्राणसाहेबांना भेटून आलो होतो..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
(पुनर्प्रकाशित)
माझा जुन्यात रमण्याचा स्वभाव मला स्वस्थ बसू देत नाही..
काल पुन्हा एकदा काही कामाकरता खारला जाणे झाले आणि अक्षरशः माझ्या नकळतच माझे पाय युनिअन पार्काकडे वळले..
२५ युनिअन पार्क, खार. प्राणसाहेबांचं निवासस्थान..
मला नाही वाटत भीड. फार तर काय होईल, हाकलून लावतील ना? फाशी तर देणार नाहीत? प्रत्येकाच्या काही अडचणी असतात, त्यामुळे प्रत्येकाने मला भेटलंच पाहिजे आणि न भेटलं तर त्यांनी माझा फार मोठा अपमान वगैरे केला असं मी मुळीच मानत नाही.. पण नशीब बलवत्तर असेल तर मात्र भेटता येतं माझ्या आवडीच्या काही आसामींना..
काल असंच झालं. इमारतीखालच्या वॉचमनने पहिला अपमान केला. तरीही त्याला मी हट्टाने प्राणसाहेबांच्या घरी इंटरकॉम जोडायला सांगितला. त्यांची मुलगी होती फोनवर. 'मी प्राणसाहेबांचा एक सामान्य चाहता आहे, दुरून आलो आहे. मला फक्त २ मिनिटं त्यांना भेटू दिलंत तर मेहेरबानी होईल. मी त्यांच्या पाया पडून लगेच जाईन..' असं मी सांगितल्यावर तिने अगदी थोडे आढेवेढे घेत मला घरी यायची परवानगी दिली..
प्राणसाहेब काल खूपच थकलेले वाटले. त्यांना थोडे बसते करून ठेवले होते. अगदी हळू आवाजात जेमतेमच बोलत होते.
'तुमचा एक चाहता तुम्हाला भेटायला आला आहे..' असं मुलीने त्यांच्या जवळ जाऊन सांगितल्यावर त्यांनी हातानेच मला जवळ बसायची खूण केली..
त्यांच्या थकलेल्या चेहेर्‍यावर हास्य उमटलं.त्यांनी प्रेमाने माझ्या पाठीवरून हात फिरवला.. विलक्षण समाधान मिळालं..!
तब्येत कशी आहे वगैरे जुजबी बोललो.
'अभी थोडे फ्रेश लग रहे है.. आप बैठिये थोडी देर. कोई बात नही..'
असं मला त्यांची मुलगी पिंकी भल्ला म्हणाली..
पण मी त्यांच्याशी काय बोलणार? शेवटी काहितरी बोलायचं म्हणून मग मीच त्यांना त्यांनीच एकदा सांगितलेल्या आठवणीची याद दिली आणि प्राणसाहेबांच्या चेहेर्‍यावर पुन्हा एकदा समाधानाचं हास्य पसरलं..
'हम सब चोर है..' चित्रपटाच्या चित्रीकरणादरम्यानची गोष्ट. त्यात शम्मी कपूर आणि प्राणसाहेब होते. चित्रीकरण सुरू असताना एके दिवशी ईस्ट बंगाल आणि मोहन बगान (चूभूदेघे) असा फुटबॉलचा सामना होता. शम्मी कपूर आणि प्राण, या दोघांनाही तो सामना बघायचा होता म्हणून त्यांनी त्या चित्रपटाचे निर्माते शशधर मुखर्जी यांच्याकडे चित्रीकरण सोडून जाण्याची परवानगी मागितली. मुखर्जींनी ती नाकारली..
"फुटबॉल वगैरे काही नाही.. तुम्ही चला. दिग्दर्शक जोहर तुम्हाला दृष्य समजावून सांगेल. मी एक काम आटपून येतोच आहे..."
परंतु शम्मी कपूर आणि प्राणसाहेबांनी मनोमन काय ते ठरवलं..
त्यानंतर शम्मी कपूर धावत येऊन एका टेबलावरून उडी मारतो असं एक दृष्य चित्रीत करायचं होतं..
ठरल्याप्रमाणे शम्मी कपूर धावत येऊन उडी मारतो आणि बेशुद्ध पदल्याचं नाटक करतो..
'अरे क्या हुआ? बेहोश हो गये.. इसे मै अभी के अभी अस्पताल लेके जाता हू..' असं म्हणत प्राणसाहेबांनी बोंबाबोंब केली आणि घाईघाईत शम्मी कपूरना घेऊन ते तिथून गाडी घेऊन जे निघाले ते थेट फुटबॉलचा सामना पाहायला मैदानात पोहोचले..मोहन बगानचा सामना सुरू होता..
पण थोड्याच वेळात त्या गर्दीत प्राणसाहेबांच्या खांद्यावर हात पडला. वळून बघतात तो ते शशधर मुखर्जी स्वत:च होते. प्राणसाहेब, शम्मी कपूर आणि शशधर मुखर्जी तिघेही दिलखुलास हसले आणि पुढचा सामना पाहू लागले..
हा खूप जुना म्हणजे १९५४/५५ च्या आसपासचा किस्सा. पुढे हाच किस्सा हृषिदा, अर्थात हृषिकेश मुखर्जींना कळला आणि त्यांनी आपल्या पद्धतीने हाच किस्सा गोलमाल चित्रपटात वापरला.
अमोल पालेकर 'आईला बरं नाही..' अशी उत्पल दत्तला थाप मारून फुटबॉलचा सामना बघायला जातो. उत्पल दत्तही त्या सामन्याला आलेला असतो तिथे त्याला अमोल पालेकर दिसतो. पुढे आपलं बिंग फुटू नये म्हणून मग अमोल पालेकर जुडवा भाईचं नाटक करतो ही कथा आपल्या सर्वांनाच माहित आहे..
काल मी ह्या किश्श्याची प्राणहेबांना याद दिली आणि खरंच खूप खुलला त्यांचा चेहरा..
त्यांना आता जास्त बोलवत नाही परंतु त्यांचा चेहरा आजही खूप काही बोलून जातो..
समोर ठेवलेली काजूकतली खाऊन झाली होती. आता निरोपाची वेळ. मी त्यांना नमस्कार केला आणि निघालो. तर त्यांनी त्या काजूकतलीच्या प्लेटकडे पाहून मला खूण केली..
"माझ्यातर्फे अजून थोडी काजुकतली खा..असं ते म्हणताहेत" - त्यांची मुलगी मला म्हणाली..
मी प्लेटमधला अजून एक तुकडा उचलला आणि प्राणसाहेबांनी थंब्सअप ची खूण करत फक्त 'जियो..!' इतकंच म्हणाले..!
परतीच्या वाटेला लागलो.. त्यांची तब्येत मात्र खरंच खूप उतरली आता. वरचेवर आजारी असतात.
माझ्या डोळ्यासमोर मात्र 'यारी है इमान मेरा यार मेरी जिंदगी..' असं गात मस्तीभरे नाचणारे प्राणसाहेबच सतत येत होते...!
-- तात्या.
प्राणसाहेब जायच्या फक्त एक महिना आधी मी एक पोस्ट लिहिली होती.. आज प्राणसाहेबांची खूप आठवण येते आहे म्हणून ती पोस्ट पुनर्प्रकाशित करत आहे..आदल्या दिवशीच मी प्राणसाहेबांना भेटून आलो होतो..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
(पुनर्प्रकाशित)
माझा जुन्यात रमण्याचा स्वभाव मला स्वस्थ बसू देत नाही..
काल पुन्हा एकदा काही कामाकरता खारला जाणे झाले आणि अक्षरशः माझ्या नकळतच माझे पाय युनिअन पार्काकडे वळले..
२५ युनिअन पार्क, खार. प्राणसाहेबांचं निवासस्थान..
मला नाही वाटत भीड. फार तर काय होईल, हाकलून लावतील ना? फाशी तर देणार नाहीत? प्रत्येकाच्या काही अडचणी असतात, त्यामुळे प्रत्येकाने मला भेटलंच पाहिजे आणि न भेटलं तर त्यांनी माझा फार मोठा अपमान वगैरे केला असं मी मुळीच मानत नाही.. पण नशीब बलवत्तर असेल तर मात्र भेटता येतं माझ्या आवडीच्या काही आसामींना..
काल असंच झालं. इमारतीखालच्या वॉचमनने पहिला अपमान केला. तरीही त्याला मी हट्टाने प्राणसाहेबांच्या घरी इंटरकॉम जोडायला सांगितला. त्यांची मुलगी होती फोनवर. 'मी प्राणसाहेबांचा एक सामान्य चाहता आहे, दुरून आलो आहे. मला फक्त २ मिनिटं त्यांना भेटू दिलंत तर मेहेरबानी होईल. मी त्यांच्या पाया पडून लगेच जाईन..' असं मी सांगितल्यावर तिने अगदी थोडे आढेवेढे घेत मला घरी यायची परवानगी दिली..
प्राणसाहेब काल खूपच थकलेले वाटले. त्यांना थोडे बसते करून ठेवले होते. अगदी हळू आवाजात जेमतेमच बोलत होते.
'तुमचा एक चाहता तुम्हाला भेटायला आला आहे..' असं मुलीने त्यांच्या जवळ जाऊन सांगितल्यावर त्यांनी हातानेच मला जवळ बसायची खूण केली..
त्यांच्या थकलेल्या चेहेर्‍यावर हास्य उमटलं.त्यांनी प्रेमाने माझ्या पाठीवरून हात फिरवला.. विलक्षण समाधान मिळालं..!
तब्येत कशी आहे वगैरे जुजबी बोललो.
'अभी थोडे फ्रेश लग रहे है.. आप बैठिये थोडी देर. कोई बात नही..'
असं मला त्यांची मुलगी पिंकी भल्ला म्हणाली..
पण मी त्यांच्याशी काय बोलणार? शेवटी काहितरी बोलायचं म्हणून मग मीच त्यांना त्यांनीच एकदा सांगितलेल्या आठवणीची याद दिली आणि प्राणसाहेबांच्या चेहेर्‍यावर पुन्हा एकदा समाधानाचं हास्य पसरलं..
'हम सब चोर है..' चित्रपटाच्या चित्रीकरणादरम्यानची गोष्ट. त्यात शम्मी कपूर आणि प्राणसाहेब होते. चित्रीकरण सुरू असताना एके दिवशी ईस्ट बंगाल आणि मोहन बगान (चूभूदेघे) असा फुटबॉलचा सामना होता. शम्मी कपूर आणि प्राण, या दोघांनाही तो सामना बघायचा होता म्हणून त्यांनी त्या चित्रपटाचे निर्माते शशधर मुखर्जी यांच्याकडे चित्रीकरण सोडून जाण्याची परवानगी मागितली. मुखर्जींनी ती नाकारली..
"फुटबॉल वगैरे काही नाही.. तुम्ही चला. दिग्दर्शक जोहर तुम्हाला दृष्य समजावून सांगेल. मी एक काम आटपून येतोच आहे..."
परंतु शम्मी कपूर आणि प्राणसाहेबांनी मनोमन काय ते ठरवलं..
त्यानंतर शम्मी कपूर धावत येऊन एका टेबलावरून उडी मारतो असं एक दृष्य चित्रीत करायचं होतं..
ठरल्याप्रमाणे शम्मी कपूर धावत येऊन उडी मारतो आणि बेशुद्ध पदल्याचं नाटक करतो..
'अरे क्या हुआ? बेहोश हो गये.. इसे मै अभी के अभी अस्पताल लेके जाता हू..' असं म्हणत प्राणसाहेबांनी बोंबाबोंब केली आणि घाईघाईत शम्मी कपूरना घेऊन ते तिथून गाडी घेऊन जे निघाले ते थेट फुटबॉलचा सामना पाहायला मैदानात पोहोचले..मोहन बगानचा सामना सुरू होता..
पण थोड्याच वेळात त्या गर्दीत प्राणसाहेबांच्या खांद्यावर हात पडला. वळून बघतात तो ते शशधर मुखर्जी स्वत:च होते. प्राणसाहेब, शम्मी कपूर आणि शशधर मुखर्जी तिघेही दिलखुलास हसले आणि पुढचा सामना पाहू लागले..
हा खूप जुना म्हणजे १९५४/५५ च्या आसपासचा किस्सा. पुढे हाच किस्सा हृषिदा, अर्थात हृषिकेश मुखर्जींना कळला आणि त्यांनी आपल्या पद्धतीने हाच किस्सा गोलमाल चित्रपटात वापरला.
अमोल पालेकर 'आईला बरं नाही..' अशी उत्पल दत्तला थाप मारून फुटबॉलचा सामना बघायला जातो. उत्पल दत्तही त्या सामन्याला आलेला असतो तिथे त्याला अमोल पालेकर दिसतो. पुढे आपलं बिंग फुटू नये म्हणून मग अमोल पालेकर जुडवा भाईचं नाटक करतो ही कथा आपल्या सर्वांनाच माहित आहे..
काल मी ह्या किश्श्याची प्राणहेबांना याद दिली आणि खरंच खूप खुलला त्यांचा चेहरा..
त्यांना आता जास्त बोलवत नाही परंतु त्यांचा चेहरा आजही खूप काही बोलून जातो..
समोर ठेवलेली काजूकतली खाऊन झाली होती. आता निरोपाची वेळ. मी त्यांना नमस्कार केला आणि निघालो. तर त्यांनी त्या काजूकतलीच्या प्लेटकडे पाहून मला खूण केली..
"माझ्यातर्फे अजून थोडी काजुकतली खा..असं ते म्हणताहेत" - त्यांची मुलगी मला म्हणाली..
मी प्लेटमधला अजून एक तुकडा उचलला आणि प्राणसाहेबांनी थंब्सअप ची खूण करत फक्त 'जियो..!' इतकंच म्हणाले..!
परतीच्या वाटेला लागलो.. त्यांची तब्येत मात्र खरंच खूप उतरली आता. वरचेवर आजारी असतात.
माझ्या डोळ्यासमोर मात्र 'यारी है इमान मेरा यार मेरी जिंदगी..' असं गात मस्तीभरे नाचणारे प्राणसाहेबच सतत येत होते...!
-- तात्या.
