सुधा आणि खरवस..

काय पण म्हणा.. केळशी हे कोकणातलं एक फार सुरेख गाव आहे..

आपण साला जाम प्रेम करतो या गावावर..


काही वर्षांपूर्वी एक कुणी सुधा भेटली होती केळशीत.. तिच्यावरही जीव

जडला होता माझा..असेल विशीतली..


सुरेख होती.. हनुवटीवर एक जीवघेणा तीळ.. छ्या..!


लेकडेमोचा घरगुती कार्यक्रम होता.. तात्या फार सुरेख गातो आणि गाणं

समजावूनही सुरेख सांगतो असा ठाम गैरसमज असलेल्या काही भल्या

लोकांनी तो कर्यक्रम ठेवला होता.. त्या कार्यक्रमाला आली होती सुधा..


हाताखाली उजवा गाल ठेऊन अगदी छान, एकाग्रचित्ताने आणि

भाबडेपणाने माझं गाणं ऐकत होती...


कार्यक्रम संपला.. गरमागरम पोळ्या, मटकीची उसळ..छानसा

वांगीभात होता.. 


सुधा आणि तिची आई माझ्यापाशी आल्या..


सुधाची आई.. छान होती अगदी. सुहास्य वदनी. ‌सुबक ठेंगणी.. 


"सुंदरच झाला हो कार्यक्रम तात्या... काय छान समजावून दिलात

पुरियाधनाश्री..! मी पण विशारद आहे 


तात्या.. पण आम्हाला असं कुणीच समजावून सांगितलं नाही.. आणि

तानपुऱ्यावर ऐकायला खूप छान वाटतं

हो तात्या. पण आमच्या विशारदच्या बाई पेटी घेऊनच शिकवायच्या..!"


मी मनातल्या मनात विष्णू दिगंबर पलुस्करांना नमस्कार केला आणि

त्या 'विशारदच्या बाईंना माफ करा' म्हणून सांगितलं..


"आमच्या सुधालाही फार आवड आहे तात्या.. तुमच्याकडेच शिकायला

पाठवली असती.. पण तुम्ही मुंबैला असता ना? कसं जमणार..?"


केळशीत काही व्यवसाय आणि भाड्याचं एखादं घर मिळेल का? हा

विचार वीज चमकावी त्याहीपेक्षा जलद गतीने क्षणार्धात माझ्या मनात

येऊन गेला... 


वांगीभातानंतर छान खरवस होता.. गुळाचा.. खमंग...!


मुंबैला परतीच्या वाटेला लागलो होतो.. सुधा आणि खरवस.. दोन्हींचा

गोडवा सोबत घेऊन..!


-- तात्या अभ्यंकर.